εἶχα θαμμένη τὴ φτωχὴ καρδιά μου. Κανένας δὲν τὴν εἶδε, δὲν τὴν ξαίρει - κανένας δὲν μποροῦσε νὰ τὴν βρεῖ.
Τὸ πῶς τὴν εἶχα κρύψει μέσ' στὸ δάσος, δὲ τὄχα φανερώσει σὲ κανένα: θὰ τὄθελα νὰ μένει μυστικό.
Κι' ἔφυγα γελώντας κι' ἀλαφρός, ἀφοῦ τῆς ἔβανα μιὰ πέτρα γιὰ σημάδι - μιὰ μεγάλη πέτρα τοῦ βουνοῦ...
Μ' ἄξαφνα, κατέβηκαν οἱ μπόρες - οἱ μεγάλες μπόρες τοῦ χειμῶνα - κι' ὅταν, τὸ καλοκαίρι, ξαναπῆγα, δὲ βρῆκα τὸ σημάδι πουθενά.
Κι' ἀπὸ τότε ψάχνω, μέρα - νύχτα, καλώντας καὶ ζητώντας τὴν καρδιά μου ! γυρίζω μέρα - νύχτα, κι' ὅλο ψάχνω, γυρεύοντας τοῦ κάκου νὰ τὴ βρῶ...
Κι' ὅμως ἐκείνη βρίσκεται - τὸ ξέρω - βρίσκεται πάντα στὸ μεγάλο δάσος - καὶ δὲ μὲ λησμονεῖ, καὶ μὲ καλεῖ ! Τί τ' ὄφελος, γιὰ μένα, κι' ἂν ὑπάρχει,
θαμμένη πάντα στὸ μεγάλο δάσος - ἀφοῦ τὸ βράδυ φτάνει, κι' ὅλο φτάνει - πέρα τὸ φῶς κοντεύει νὰ πεθάνει - καὶ δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ τὴ βρῶ;
Ναπολέων Λαπαθιώτης, 1932
3 σχόλια:
http://k-m-autobiographies.blogspot.gr/2010/04/92-t.html
.
http://ghteytria.blogspot.gr/search/label/%CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9D%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD
.
Στρατής Μυριβήλης προς Γιώργο Κοτζιούλα
Εν Μυτιλήνη τη 22.8.31
Βρε Γιώργο
Τρελλάθηκες; Τι αλογόμυγα ευθυμίας σέπιασε την ώρα πούγραφες το γράμμα σου, για να ξεχειλήσουν τα καλαμπούρια σου ως το φάκελλο;
Ωραία τα κατάφερες με τις διορθώσεις του Νουμά που τις περιέθαλψες μέρες. Επίσης ο Ναπολ. Λαπαθιώτης δεν πήρε λέει ακόμα το βιβλίο του Κόντου. Είσαι φρίκη.
Σε φιλώ
Στρατής
Από το βιβλίο Αγαπητέ Κοτζιούλα, εκδ. Οδυσσέας, 1994.
Δημοσίευση σχολίου